DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 08/10/2012

KRAJ POCHODZENIA: Niemcy.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2: Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
                                Sekcja 2.1: Molosy typu mastifa. Bes prób pracy.


KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Za przodków dzisiejszych dogów niemieckich uznaje sie dawne “Bullenbeisery” (rodzaj buldoga) i psy gończe na grubą zwierzynę (“Hatz- und Saurueden”) – te ostatnie były czymś pomiędzy ciężkimi mastifami a lekkimi, szybkimi chartami. Określenie „Dogge” oznaczało pierwotnie dużego, silnego psa, nie określając jego rasy. Z czasem pojawiły się nazwy takie, jak Ulmer Dogge, English Dogge, Great Dane, Hatzrüde (pies myśliwski), Saupacker (dzikarz) oraz Grosse Dogge, które odnosiły się do psów określonej wielkości i umaszczenia. W roku 1878 powołano w Berlinie siedmioosobowy komitet, w skład którego weszli sędziowie i hodowcy, w którym przewodniczył dr Bodinus. Zadaniem tego komitetu było sklasyfikowanie tych rozmaitych odmian psów w jednej kategorii “dogów niemieckich”. Tak rozpoczęła się hodowla nowej niemieckiej rasy. W roku 1880, przy okazji wystawy psów w Berlinie, przyjęto pierwszy wzorzec rasy, wielokrotnie później zmieniany, a w roku 1888 powstał klub Deutsche Doggen Club 1888 e.V. Obecny wzorzec dostosowany jest do wymogów FCI.

WRAŻENIE OGÓLNE:

Szlachetny wygląd doga niemieckiego jest skutkiem połączenia potężnej, silnej i harmonijnej sylwetki z elegancją, dumą i potęgą. Wielkość, połączona ze szlachetnością, harmonijną budową, proporcjonalną sylwetką i pełną wyrazu głową powodują, że dog niemiecki przykuwa uwagę, jak najwyższej klasy rzeźba. To prawdziwy Apollo wśród wszystkich psów.

WAŻNE PROPORCJE:

Sylwetka prawie kwadratowa; dotyczy to zwłaszcza samców. Suki mogą być trochę dłuższe.

ZACHOWANIE / TEMPERAMENT:

Przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.

GŁOWA:

W harmonii z wyglądem ogólnym. Długa, wąska, wyrazista i wyróżniająca tego psa. Nigdy klinowata. Pięknie wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Odległość od czubka nosa do stopu i od stopu do końca słabo wyrażonego guza potylicznego możliwie jednakowa. Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa ma wyglądać na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa.

Mózgoczaszka:

Czaszka: Łuki brwiowe wyraźne, ale nie wystające.
Stop: Wyraźny.

Trzewioczaszka:

Nos: Duży, raczej szeroki niż okrągły, o dużych nozdrzach. Czarny, tylko u psów maści arlekin (biało-czarnych), u których czarny jest pożądany, ale dopuszczalny jest też plamisty (czarny z różowym) lub cielisty. U psów błękitnych nos ma barwę antracytu (rozjaśniona czerń).

Kufa:Głęboka i jak najbardziej prostokątna w liniach. Grzbiet nosa nie może być ani wypukły ani wklęsły, ani orli.

Wargi: Kąciki warg wyraźnie zarysowane, nie są ani suche ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte, wargi ciemno pigmentowane, tylko u arlekinów tolerowane częściowo niepigmentowane lub cieliste. Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, uzębienie mocne, zdrowe, kompletne (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym), zgryz nożycowy. Jakiekolwiek odchylenia od nożycowego zgryzu i kompletu uzębienia z wyjątkiem P1 w żuchwie wysoce niepożądane.

Policzki: Lekko zaznaczone i niewystające.

Oczy: Średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, kształtu migdała, o dobrze przylegających powiekach. Nie są osadzone zbyt szeroko ani szparkowate. U psów błękitnych tolerowane są oczy nieco jaśniejsze, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.

Uszy: Naturalnie wiszące, wysoko osadzone, ale nie wznoszone powyżej głowy ani nisko wiszące. średniej wielkości, przednimi krawędziami przylegające do policzków, nie mogą ani ciężko wisieć ani odstawać od głowy.

SZYJA:

Długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i trochę do przodu. Nieprawidłowa jest szyja jelenia. Luźna skóra lub podgardle wysoce niepożądane.

TUŁÓW:

Kłąb: Stanowi najwyższy punkt mocnego tułowia; tworzą go szczyty łopatek, wystające ponad wyrostki kolczyste kręgosłupa.

Grzbiet: Krótki i mocny, niemal prostą linią łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu.

Lędźwie: Lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione.

Zad: Szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogona i przechodzący w nią niezauważalnie. Nie może być ani poziomy ani mocno ścięty. Klatka piersiowa : Sięga łokcia, szeroka i głęboka, nie może być płaska lub płytka, z wyraźnym przedpiersiem, ale mostek nie może być wystający. Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko do tyłu, nie mogą być ani beczkowate ani płaskie. Linia dolna i brzuch : Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi. Suki, nawet po macierzyństwie, nie powinny mieć obwisłego brzucha.

OGON:

Sięga stawu skokowego. Osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi. W spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale nie wyraźnie powyżej grzbietu. Szczotka z dłuższej sierści niepożądana. Ogona zakręcony na końcu, skręcony na bok lub zakręcony wysoce niepożądany.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

WYGLĄD OGÓLNY: dostatecznie kątowane, o mocnym kośćcu i umięśnieniu.

Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy z ramieniem kąt 100 – 110 stopni.

Ramię: Mocne i dobrze umięśnione, przylegające do tułowia, powinno być trochę dłuższe od łopatki.

Łokcie: Nie są wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.

Przedramię: Mocne, umięśnione, oglądane z boku i z przodu zupełnie proste i pionowe.

Nadgarstek: Mocny, tylko nieznacznie wyróżniający sie z całości kończyny.

Śródręcze: Mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu.

Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.

KOŃCZYNY TYLNE:

WYGLĄD OGÓLNY: Mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny są ustawione równolegle do przednich, gdy patrzeć na nie od tyłu.

Udo: Długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.

Kolano: Mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym.

Podudzie: Mniej więcej tej samej długości, co udo, dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: Mocne, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.

Śródstopie: Krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża.

Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.

CHODY

Ruch harmonijny, lekki, przestrzenny, trochę sprężysty. Nigdy związany. Kończyny przednie i tylne są w ruchu równoległe, oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu. Pełna koordynacja akcji przodu i tyłu, bez inochodu.

SKÓRA

Dobrze przylegająca, u psów jednomaścistych mocno pigmentowana, natomiast u arlekinów rozłożenie pigmentu odpowiada zasadniczo rozłożeniu łat.

SZATA

SIERŚĆ: Bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca. Nie może być twarda, matowa lub z podszerstkiem.

MAŚĆ: Dogi niemieckie hodowane są w trzech kategoriach umaszczeń: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny oraz błękitne.

żółte: od jasno złocistych po ciemno złote. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Niedopuszczalna maść szarawa, z nalotem błękitnym lub przybrudzona.

pręgowane: maść podstawowa od jasno do ciemno złotej, z czarnymi pręgami jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi, przebiegającymi wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte..

arlekiny: (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami). Maść podstawowa czysto biała, możliwie bez nakrapiania. Czysto czarne plamy rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Plamy szare lub w odcieniu brązowym niepożądane, podobnie jak takie odcienie w czerni. Równie niepożądane błękitne lub szare nakrapianie na bieli. Zdarzają się też tak zwane „szare arlekiny”. Nie są one pożądane, ale nie mogą być dyskwalifikowane.

czarne: Lśniąco czarne, dopuszczalne białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa cały tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, a także psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle. Czerń nigdy nie może mieć odcieni żółtych, brązowych lub błękitnych.

błękitne: Czysty kolor stalowo niebieski, dopuszczalne białe znaczenia. Bez odcieni żółtych lub czarniawych.

WIELKOŚĆ:

Wysokość w kłębie: Psy co najmniej 80 cm, ale nie więcej niż 90 cm.
Suki co najmniej 72 cm, ale nie więcej niż 84 cm.

WADY:

Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.

» Niedostateczny stop;
» Zawinięta warga (dolna warga wywinięta na siekacze i zaciśnięta między nimi);
» Nieregularne ustawienie siekaczy, aczkolwiek ma to mniejsze znaczenie, gdy zachowany jest prawidłowy zgryz;
» Zęby zbyt małe;
» Zgryz częściowo cęgowy;
» Oczy wyłupiaste lub zbyt głęboko osadzone;
» Łopatki luźne lub przeładowane, strome;
» Luźne łokcie;
» Nadgarstek wykrzywiony, powiększony lub z kozińcem;
» Wyraźnie słabe śródręcze, spionowane lub zbyt nachylone;
» Niedostateczne lub przesadne kątowanie tyłu;
» Stawy skokowe słabe, powiększone lub z przeprostem;
» Postawa krowia, zbieżna, wilcze pazury;
» Łapa długa lub płaska;

WADY DUŻE:

» Brak pewności siebie, lękliwość, nerwowość;
» Głowa jabłkowata;
» Wyraźne policzki;
» Obwisłe powieki;
» Widoczna trzecia powieka;
» Grzbiet wysklepiony lub zapadnięty;
» Mocno opadający zad;
» Ciągły inochód;
» Ogon uszkodzony, zgrubiały na końcu lub przycięty;

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

» Agresja lub wyraźna lękliwość;
» Wyraźnie nienormalna budowa lub zachowanie;
» Agresja ze strachu;
» Łatwość prowokacji;
» Nos czekoladowy lub rozłupany;
» Przodozgryz;
» Tyłozgryz;
» Zgryz cęgowy;
» Zgryz przemienny;
» Brak zębów innych niż 2 P1 w żuchwie;
» Entropium;
» Ektropium;
» Macroblepharia (zasłonięcie białkówki przez trzecią powiekę);
» Oczy porcelanowe lub różnobarwne u psów innych niż arlekin;
» Zdeformowane kręgi ogonowe;
» Maść podstawowa srebrzysta lub izabelowata u żółtych i pręgowanych.;
» Biała strzałka, kołnierz, skarpety i koniec ogona u żółtych, pręgowanych i błękitnych.;
» Porcelanowe arlekiny (z łatami błękitnymi, pręgowanymi lub żółtymi).;
» Albinizm;
» Głuchota;
» Wzrost poniżej minimum

N.B.: Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
Najnowsze zmiany oznaczone w tłumaczeniu polskim tłustym drukiem.